Floris is een onveilig gehecht kind. Hein Bloemink heeft daar heel mooi verslag van gedaan. Omdat voor veilig gehechte kinderen de hulp van Jeugdzorg nooit ingeroepen wordt. Floris ontmoet Jeugdzorg als hij acht jaar is. Op die leeftijd zijn zijn ouders al onmachtig. Met het inroepen van hulp menen zij dat zij aan hun verplichtingen hebben voldaan. Zij zien niet dat Floris mogelijk al de vijfde of zesde generatie is, die lijdt aan dezelfde kwaal: onveilige hechting. Uit ervaring hadden zij mogelijk kunnen weten dat onveilige hechting een handicap is voor de rest van je leven. Helaas heeft ook Jeugdzorg het ze niet verteld.
Hein Bloemink heeft zoveel meer opgeschreven dan hij in zijn stoutste dromen kon vermoeden. Omdat hij niet gehinderd wordt door enige kennis van opvoeding en strafrecht. Artikel 1 van het strafrecht zegt, dat een verdachte nooit en te nimmer hoeft mee te werken aan zijn eigen veroordeling. In zijn verhaal laat Hein Bloemink zien hoe de politie dit grondrecht volledig aan zijn laars lapt. Hoe de ouders van Floris zogenaamd “vrijwillig” hebben meegewerkt. Aanwezig mochten zijn bij de verhoren. Dat is: gedwongen worden om je eigen kind aan te vallen in plaats van te verdedigen. Nergens kunnen wij lezen wat de motieven van de ouders zijn geweest om dit te doen. Ook lezen wij niet waarom de politie zijn boekje zo ver te buiten is gegaan.
Wij lezen niets over onveilige hechting. Terwijl daar wel de oorsprong van al het kwaad ligt. Met vernietigingsdrang als een van de vele, nare gevolgen. Als wij de vergelding laten prevaleren boven een toekomst voor Floris, moeten wij het ergste vrezen. Als wij de ouders volledig verantwoordelijk en aansprakelijk houden, gloort er hoop. Floris is en blijft onveilig gehecht. Er zijn therapieën om hem te leren om daarmee om te gaan. Ook zijn ouders zouden daarvan heel veel kunnen opsteken.
