Wie zijn klant weet, weet zijn toekomst
Huub van ’t Hek
Wat weet u van de tijd voor de Corona Crisis? Hoe was u er zelf aan toe? Op goede voet met man, vrouw en kinderen? Op goede voet met buren, familie en vrienden? Op goede voet met collega’s, klanten en alle overige relaties? Had u een ogenschijnlijk zorgeloze toekomst? Of had u toen ook al last van financiële zorgen ondanks betaald werk als zelfstandige of in loondienst?
Wat weet u nog van de 12e maart? Wat weet u nog van uw eerste reactie op het nieuws over het Corona Virus? Wie heeft u als eerste opgezocht om erover te praten? Man, vrouw, kinderen, buren, familie, vrienden, collega’s, klanten en/of overige relaties?
Wat weet u van de discussie over gezondheid en economie? Heeft u begrepen dat die vraag geen keuze inhoudt? Omdat gezondheid een conditio sine qua non is voor elk economisch stelsel? Hield u altijd al anderhalve meter afstand? Of moest u opnieuw leren om andere mensen ook wat ruimte te gunnen? Want dat is wat het Corona Virus doet. Het dwingt ons om andere mensen de ruimte te geven om zelfstandig te kunnen ademen. Omdat wij dat vergeten waren. Omdat wij daar in grote getale geen weet meer van hadden.
Wie zijn collega’s en klanten de minste ruimte geboden heeft, zit nu in de grootst mogelijke economische en/of financiële ellende. Kijk maar eens heel goed om je heen. Wie geïnvesteerd heeft in relatievorming, plukt daar nu dubbel en dwars de vruchten van. Wie zich blind heeft gestaard op het geld, is nu meer dan de klos. Omdat het geld zelf de veroorzaker is van het Corona Virus.
Mag ik eindigen met een vraag: kan iemand mij uitleggen waarom een overheid meent een crisis te kunnen bestrijden met een middel dat de oorzaak is van diezelfde crisis? Ook voor de overheid geldt: wie zijn klant weet, weet zijn toekomst.
